ترک مست تو به دست از مژه خنجر دارد

باز این فتنه ندانم که چه در سر دارد

یارب از زلف پریش تو دلم جمع مباد

که پریشانی او عالم دیگر دارد

ماه نو در فلک از دست غمش شد به دو نیم

خم ابروی تو اعجاز پیمبر دارد

دعوی عشق کسی راست مسلم که مدام

اشک سرخ و رخ زرد و تن لاغر دارد

تنگ عیشی نکشد آن که ز خون آب جگر

دم به دم بادهٔ گل رنگ به ساغر دارد

آن که بر آب بقا شد کرمش رهبر خضر

خبر از تشنگی کام سکندر دارد

گر نمی کشت مرا، خلق نمی دانستند

که دم از عشق زدن این همه کیفر دارد

اشک عشاق کجا در نظرش می آید

لب لعلی که بسی ننگ ز گوهر دارد

حال ما بی رخ آن ماه کسی می داند

که ز شب تا به سحر دیده بر اختر دارد

طوف بت خانه فروغی چه کند گر نکند

که بتان شکر و او هم دل کافر دارد